مدل آموزش طراحی معماری مبتنی بر تفکر مشارکتی و تعاملی در ایران

فاصله میان آموزه های آکادمیک در دانشکده های معماری و کار حرفه ای در جامعه موجب شده تا فارغ التحصیلان دانشکده های معماری عملا با روند اشتغال و حل معضلات معماری جامعه بیگانه باشند و این می تواند یکی از دلایل ناکارامدی آموزش طراحی معماری در ایران باشد. یکی از شاخصه های مهم که در دیدگاههای نوین تعلیم و تربیت در دنیا مطرح است آموزش مشارکتی . در این شیوه یادگیرندگان با دغدغه منافع جمعی و حل مسئله بصورت گروهی خو می گیرند. بنابراین پس از فارغ التحصیلی توانایی بالاتری در شناسایی معضلات اجتماع و حل مسائل با همکاری و تعامل سایرین کسب می کنند.این پژوهش باهدف ارائه مدلی برای آموزش طراحی معماری مشارکتی در راستای کاستن ازفاصله میان آموزش آکادمیک وحرفه صورت گرفته است.این پژوهش کیفی و مبتنی بر نظریه علی معلولی و پسااثبات گرایانه است که بطور استقرایی و با گرد آوری منظم و طبقه بندی شده داده های درجه اول صورت گرفته است و بدنبال اکتشاف مسائل پیرامونی آموزش طراحی معماری به شیوه مشارکتیست نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان می دهد که این مدل ضمن هم افزایی در آموزش موجب کارامدی آموزش طراحی درمیان دانشجویان شده می تواند فاصله میان آموزش آکادمیک و بازار کار را تا حدود زیادی کاهش دهد.